Γράφει η
Ναταλί Φουντουκάκη
Ποτέ μη λες ποτέ! Είναι στατιστικά αποδεδειγμένο ότι αυτό
που αποκηρύσσεις, που ορκίζεσαι ότι ποτέ δε θα κάνεις, που προσπαθείς να
αποφύγεις, κάποια στιγμή όχι μόνο εμφανίζεται μπροστά σου, αλλά μοιάζει και σαν
τη μοναδική σου επιλογή σε εκείνη τη φάση της ζωής σου. Είναι σαν μια απανταχού
συμπαντική χοάνη να κρυφακούει, να ρουφάει τις απόκρυφες σκέψεις σου και να σου
τις επιστρέφει με τη μορφή πρόκλησης και δοκιμασίας, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο,
σα να σου λέει…και τώρα…; τι θα κάνεις..; Και κατά περίεργο τρόπο ενδίδεις σε
αυτό που απεύχεσαι, σε αυτό που έχεις δηλώσει απόλυτη άρνηση. Μερικοί το λένε ειρωνεία
της τύχης. Κάποιοι απαραίτητο σκαλοπάτι της προσωπικής σου εξέλιξης.
Υπάρχουν
και εκείνοι που υποστηρίζουν την εκδοχή του μεταφυσικού νόμου της έλξης, «ό,τι
σκέφτεσαι, αυτό έλκεις». Οι παλαιότεροι είχαν και παροιμία σχετική, «καλομελέτα
κι έρχεται», έλεγαν. Μήπως λοιπόν και… «κακομελέτα κι έρχεται»; Άλλοι βέβαια το
δυσάρεστο απρόβλεπτο το αποδίδουν στο ριζικό του κάθε ανθρώπου, πιστεύοντας ότι
είμαστε αδύναμοι μπροστά στη μοίρα και επομένως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε
είναι να υπομένουμε, να προσαρμοζόμαστε, να προσευχόμαστε για θεϊκή εύνοια και
καλοτυχία. Ωστόσο, σύμφωνα με τους στωικούς φιλόσοφους της αρχαιότητας, η
αποδοχή της ειμαρμένης δεν έχει να κάνει με τη μοιρολατρία, αλλά με τη φύση των
πραγμάτων. Η ειμαρμένη ορίζεται ως «ειρμός αιτιών», μια αδιάσπαστη αλυσίδα από
αίτια, μια φυσική και αιώνια σειρά του συνόλου των πραγμάτων και είναι
επιστημονική έννοια, μια έννοια της Φυσικής. Σημαίνει ότι τίποτα στον κόσμο δεν
έχει συμβεί, που δεν ήταν ανάγκη να συμβεί και τίποτα δε θα συμβεί χωρίς να
υπάρχει αιτία που θα οδηγήσει στην πραγμάτωσή του. Ποια είναι η αιτία; Οι
επιλογές μας! Και σε αυτές στήριζαν οι στωικοί την ουσία της ανθρώπινης ελευθερίας
και της ελεύθερης βούλησης. Σήμερα η επιστήμη έχει αποδείξει ότι τα κύτταρα του
εγκεφάλου μας παράγουν ηλεκτρικές ώσεις, που η καταγραφή τους μοιάζει με μορφές
κυμάτων. Η ενέργεια που παράγει η ισχυρότερη εγκεφαλική δραστηριότητα, η σκέψη,
μας καθιστά όχι μόνο πομποδέκτες, αλλά και δημιουργούς των προσωπικών μας
καναλιών ροής ενέργειας στο σύστημα του χωροχρόνου. Μάλλον θα ήταν καλύτερο για
εμάς και πιο ασφαλές, η απαρχή των σκέψεών μας να είναι το «πάντα», που ίσως
μέσα στα παλιρροιακά συμπαντικά ρεύματα να συναντάει το «ποτέ» και να το
μετουσιώνει…
