γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη
Στην αρχαία Ελλάδα η Επιστήμη και η Φιλοσοφία ήταν άρρηκτα
δεμένες μεταξύ τους. Οι Προσωκρατικοί ξεκίνησαν την επιστημονική έρευνα από
φιλοσοφικά ερωτήματα, σχετικά με τη φύση του ανθρώπου και του κόσμου και η
κοσμοθεωρία τους, με γνώμονα πάντα την ανθρώπινη ευδαιμονία, αποτέλεσε το λίκνο
του δυτικού πολιτισμού.
Στο σημερινό κόσμο η Επιστήμη συνδέθηκε στη συνείδησή
μας αλλά και στην καθημερινή ζωή με την Τεχνολογία και το Χρήμα. Πολλές φορές
όχι μόνο ξεχνάει ή παραγκωνίζει τους ευγενείς σκοπούς της, που είναι η βελτίωση
και η αναβάθμιση της ζωής, αλλά χρησιμοποιεί σαρωτικά και ανελέητα τον
ανθρώπινο παράγοντα για τη δική της αυτόνομη και απρόσωπη εξέλιξη και
επιβράβευση. Είναι σύνηθες φαινόμενο να θαυμάζουμε λαμπρά μυαλά που την
υπηρετούν και τα εκπληκτικά επιτεύγματά τους, τα οποία όμως επισκιάζονται με
ένα πέπλο καχυποψίας και φόβου…όταν το υπόβαθρο της επιστήμης δεν είναι η Ανθρωπιά.
Η συμπόνια και η φιλευσπλαχνία, είναι οι απαραίτητοι καταλύτες, που
μετουσιώνουν την υπηρεσία σε λειτούργημα και το επιστημονικό έργο σε
θαυματουργή προσφορά. Ουτοπικό..; Όχι βέβαια. Υπάρχουν εξαίρετα παραδείγματα,
αρκεί να τα αναζητήσεις.
Ναι, χρειάζεται να τα ψάξεις και να μπορέσεις να τα
ξεχωρίσεις. Ένας επιστήμονας- άνθρωπος, δε θα προβάλλει τις απαιτήσεις του πάνω
στις δικές σου ανάγκες, ούτε θα εκμεταλλευτεί
την αδυναμία σου. Αντίθετα, θα σε ακούσει προσεκτικά, θα σου πει την
αλήθεια, θα επιτελέσει το έργο του με αξιοπιστία και σεβασμό και με τον
καλύτερο τρόπο, χωρίς εκβιαστικά ανταλλάγματα. Το δικό μας μερίδιο ευθύνης
έγκειται στα κριτήρια βάση των οποίων εικάζουμε
και προσδοκούμε ένα καλό αποτέλεσμα. Καλό και συνετό θα ήταν τα κριτήρια
μας να μην έχουν σχέση με φαινόμενα εντυπωσιασμού, αλλά με την ουσία των
πραγμάτων, που είναι η επιστημονική γνώση και το ήθος. Και τότε να είσαι
σίγουρος ότι στο πρόσωπο του λειτουργού που εμπιστεύθηκες θα διακρίνεις έναν
εκπρόσωπο του Θεού επί της γης. Όταν με τη βοήθειά του ξεπεράσεις τη δοκιμασία
που κλήθηκες να υποστείς, θα σου χαμογελάσει εγκάρδια κι εσύ, με εκτίμηση και
ευγνωμοσύνη, θα του σφίξεις το χέρι και θα ψελλίσεις με δέος ένα ταπεινό
«ευχαριστώ»…γνήσιο και δυνατό, από τα βάθη της ψυχής σου. Εκείνη είναι η μαγική
στιγμή, που η Επιστήμη συγκλονίζει τον Άνθρωπο και ο Άνθρωπος την Επιστήμη!
